İstanbul

“Türkler pek az şeyle hayatlarını sürdürebilirler; mesela yarım yamalak pişmiş biraz ekmek, güneşte şöyle böyle kurutulmuş azıcık çiğ et veya süt ya da bal yahut peynir veya üzüm ya da bir takım bitkiler yerler ya da bir gün boyunca yemek üzere bir avuç unla çorbamsı bir yemek yaparlar. Türkler Birbirine saygı duyan iyi niyetli insanlardır. Yemek yerken yanlarından bir fakir geçse onu kendileriyle birlikte yemek yemeye çağırıyorlar. Ayrıca Türkler neşeli, şen şakrak insanlardır; canları isteyince türkü söyler, türküleri onların hayatlarının bir parçasıdır. Düşünce ve hüzün nedir bilmezler. Her şeyi iyilikle karşılarlar. Sade bir yaşamın ve büyük zorlukların insanlarıdır. Ayrıca hiçbir Türkün az da yese çok da yese yüksek sesle Allah’a şükretmeden sofradan kalkmazlar."

"Türkler verdiği sözde sadıktırlar. Hristiyan Macarların sözünden çok bir Türk’ün verdiği söze güvenilmesi gerekir. Rumlarla ne kadar temasım olduysa zarar gördüm ama Türkler işin içinde olduğu zaman hep dostluk gördüm, bu yüzden Rumlardan çok Türklere itimat ederim. Konstantinapolis (İstanbul) çok büyük ve cezp edici bir şehir; burası üç köşeli bir kalkana benzer; köşelerden biri Saint-Georgies’in kolu adını verdiğimiz Boğaz üzerindedir. Bir diğeri Boğazın güney yakasından Gallipoliy ‘ye kadar uzanan oldukça geniş bir körfezin kuzey yakasında yer alan liman üzerindedir. Her biri yedi tepe üzerine kurulmuş üç büyük şehir bilinmektedir."

Charles Schefer, Bertrandon De La Braquire’nin Deniz Aşırı Seyahati, İstanbul 2000, s: 214-215